“Wat fijn voor hem!” Was mijn eerste reactie toen ik hoorde dat een bewoner twee maanden de gevangenis in moest.

Hij wachtte al drie jaar op de oproep om zich bij de gevangenis te melden. Drie jaar waarin zijn professionele ontwikkeling on hold stond. Op zich kon hij gewoon werken, maar elk jaarcontract dat hij aangeboden kreeg had een clausule met flinke opzegboete als hij binnen de termijn zou stoppen. Omdat hij niet wist wanneer hij moest brommen durfde hij de gok niet aan.

Hij durfde ook niet te vragen of werkgevers de clausule eruit wilden halen, bang dat ze hem zouden blacklisten als ze horen dat hij een justitieel verleden heeft. Terecht bang, omdat het al een paar keer is gebeurd.

Oproepwerk zorgde voor brood op de plank, maar was erg onregelmatig. Soms wekenlang niks.

Het voelt onnatuurlijk om meer menselijkheid in ons penitentiaire systeem te vragen. Maar als het doel rehabilitatie en reïntegratie is, kan de voorkant dan ook anders? Kan de tijdlijn duidelijker?

Foute keuzes hebben consequenties. Maar laat de consequentie dan de detentie zijn, en niet de hele aanloop daar naartoe.Activeer om grotere afbeelding te bekijken,